Dzień 2 - Kissamos, Chania

Budzik w komórce zadzwonił po 8.00 rano. Przez wąziutkie szpary w roletach przebija się blade światło. Jest 3 czerwca. "Oj, nie ma pogody" - myślę zawiedziona i podchodzę do okna. Odsuwam ciężkie drzwi balkonowe - najpierw te z szybą, potem te z roletą - i oślepia mnie słoneczny dzień, widok na morze koloru chabrowego, zielone gaje oliwne i bezchmurne niebo. Oddycham głęboko i uśmiecham się.


Schodzimy na śniadanie. W dość dużej jadalni, znajdującej się częściowo w budynku a częściowo w w oszklonej przybudówce z widokiem a basen, siedzą jeszcze 4 inne osoby. Jest chleb (nieco stary), ciasto marmurkowe (mój ulubiony składnik greckiego śniadania), ciemne ciasteczka z sezamem, trochę sucha feta, pomidory, ogórki, jakaś wędlina, poza tym płatki kukurydziane, jajka na twardo, jajecznica w misce (zimna), kawa, herbata i napoje owocowe - jednym słowem, nie jest najgorzej.

O 9.00 spotykamy w recepcji dwie panie z biura wynajmu aut - Kissamos Rent a Car. 140 euro za 6 dni z Hyundayem Atosem. Kiedy T. podpisuje umowę, dzwoni do mnie Hara - właścicielka biura, z którą wcześniej e-mailowo uzgadniałam rezerwację - i instruuje, że ostatniego dnia mamy po prostu zostawić samochód na hotelowym parkingu, chowając kluczyki pod wycieraczką. To jest właśnie Kreta - otwarte całą noc, niestrzeżone hotele, otwarte auta na parkingu z kluczykiem pod wycieraczką... w pewnym momencie Hara mówi: "There is a place, called Balos - don't go there! Because you will have damage for sure!". Tak tak, stara śpiewka, wszyscy tak mówią - myślę sobie i żegnam się ciepło z rozmówczynią. Zerkam na umowę podpisaną przez T. - a tam wielkimi wołami: "Balos - no 100% insurance!". Ehhh... Pomyślę o tym jutro...

Po śniadaniu mój kierowca musi się nauczyć jeździć, proponuję więc lightową drogę do Kissamos, rybackiej wioski, gdzie rok temu spędziłyśmy z K. cztery dni. To jakieś 40 km na zachód od Agia Marina. Stresuję się chyba nie mniej niż on, ponieważ mam od zawsze syndrom kierowcy bez prawa jazdy - i zawsze kontroluję, co robi kierowca właściwy...

Wyjeżdżamy z Agia Marina, jst trochę ludzi szwendających się od sklepiku do sklepiku, ale tłumów nie ma, wjeżdżamy do Platanias - kolejnej, typowo turystycznej miejscowości, zdominowanej przez płowowłosych Skandynawów, potem Gerani, Maleme, Tavronitis. W Kolimbari, jak pamiętam, warto skręcić w lewo, aby wbić się na New National Road - być może jest jakiś zjazd wcześniej, ale po ubiegłorocznym błądzeniu po wioskach, kiedy chciałyśmy z K. z Old National trafić na New National, wybieram sprawdzone trasy... Bez problemy dojeżdżamy do Kissamos, parkujemy samochód w bocznej uliczce niedaleko mostu nad wyschniętą rzeczką i spacerem w grzejącym już dość mocno słońcu udajemy się w kierunku morza.

Docieramy do nabrzeża, z którego widać po lewej stronie masyw półwyspu Gramvousa i osławioną drogę na Balos, a po prawej, w oddali, hotel Galini Beach, w którym nocowałyśmy z K. w zeszłym roku. Świeci słońce, a od morza wieje ożywcza bryza. Dookoła żywego ducha - jest pięknie!


Szczyty Gramvousa w chmurach; ta biała linia na zboczu góry to droga na Balos.

Jeśli po lewej jest Gramvousa, to po prawej - Półwysep Rodopulos (w oddali).

Bez czapki, choć grzeje - ale muszę się nachapać tego ciepła...

Siadamy w restauracji nad samą wodą - z zeszłego roku wiem, że podają tu bardzo dobre dolmadakia - greckie "gołąbki" w liściach winogron - ale na razie bierzemy tylko neskę i świeży sok pomarańczowy.

Swoją drogą, nie umiem wytłumaczyć, dlaczego w Grecji piją tylko Nescafe. Jeszcze nigdzie nie widziałam innej marki kawy, w żadnej kawiarni, w żadnej restauracji. Jak zamiawiamy kawę na Krecie, to jest to albo zimna Frappe (robiona ze specjalnej, drobno zmielonej Nescafe), albo "Nes" - czyli ta sama kawa na ciepło, z pianką.

Jesteśmy jedynymi klientami. Czy to kryzys, czy początek sezonu? - nie wiem, ale jest fantastycznie.

O, jeszcze ktoś przyszedł.

W oddali hotel Galini Beach.

Plaża w Kissamos jest w tym miejscu kamienisto-piaszczysta, dalej na zachód przechodzi w szary, niezbyt atrakcyjny piasek - ale ten kolor wody...!

Pierwsze zetknięcie z wodą - nawet dosyć ciepła.

Raj dla zbieraczy kamyków.



Po spacerze nad morzem udajemy się do "centrum" miasteczka. Nadal jest bardzo mało ludzi. A w Kissamos, jak to w Kissamos: z tradycyjnych piekarni, gdzie półki zastawione są różnego rodzaju ciastkami i ciasteczkami z ciemnej mąki, dochodzą niesamowite zapachy, nieliczne otwarte sklepiki oferują mydło i powidło, przed kafeneionami siedzą ubrani na czarno, brodaci mężczyźni; lokalizujemy też "naszą" wypożyczalnię aut i stwierdzam, że to ta, w której w zeszłym roku rozmawiałyśmy z K. z pracującą tam Polką.

Decydujemy się na lunch w tawernie na głównym placu - choriatiki, czyli sałatka grecka, czyli sałatka wiejska (menu jest, oczywiście, również po polsku), gyros i przepyszny chleb. Biorę też świeżo wyciskany sok pomarańczowy, a nie frappe, mając nadzieję wyleczyć nim (i klimatem!) szybko to przeziębienie, z którym tu przyjechałam...

Główny plac Kissamos.

Po lunchu wracamy powoli do samochodu i wyruszamy w powrotną drogę do hotelu, bo na 17-tą zaplanowane jest spotkanie z rezydentem, poza tym mała siesta jest wskazana.

Widok z naszego balkonu.

Hotel Eleftheria posiada 66 pokoi. Z ilości osób, które widywaliśmy, można było wywnioskować, że zajętych było może z dziesięć ...

Na spotkanie z rezydentem udaliśmy się wyłącznie po to, aby dowiedzieć się o której będzie wylot powrotny oraz żeby wziąć na wszelki wypadek numer telefonu do naszego opiekuna. Byliśmy my i jeszcze dwie pary. Oczywiście główną rolą rezydenta jest sprzedawanie wycieczek fakultatywnych. Grzecznie wszystkiego wysłuchaliśmy, porozmawialiśmy chwilkę z parą z Lublina, a następnie postanowiliśmy pojechać do Chanii. Ponieważ mój początkujący kierowca nie chciał wbijać się do miasta autem, wybraliśmy autobus. Zeszliśmy spacerkiem do Agia Marina, poczekaliśmy na przystanku, którego początkowo nie mogliśmy w ogóle zlokalizować (mały napis "Bus Stop", żadnego rozkładu jazdy), ale już po paru minutach od strony Kissamos nadjechał autobus z napisem "Xania".

A w nim, zaskakująco dużo ludzi i gośc sprzedający bilety - po 1,5 euro od łebka. Po jakichś 20 minutach wysiedliśmy na głownym dworcu autobusowym w Chanii i ruszyliśmy w stronę portu ulicą wzdłuż murów miejskich.

Po drodze zaczął mnie męczyć kaszel, więc zachodzimy do apteki, gdzie pytam o "something for wet cough". Pani bierze coś z półki, patrzę nieufnie, a tu proszę: Mucosolvan jest wszędzie... W małym sklepiku kupujemy po bananie i idziemy dalej. Słońce jest już nisko.

Idziemy w kierunku portu weneckiego.

W zeszłym roku miałam okazję to oglądać we wczesnych godzinach porannych; podobno Chania w dzień i w nocy to dwa zupełnie różne miasta - będziemy mieli okazję się o tym przekonać.

Port wenecki w ciepłych kolorach zachodu słońca wygląda przeuroczo.




I te góry z tyłu...





Na nabrzeżu, oczywiście, same restauracje, a przy każdej naganiacz zapraszający do środka. Tylko przed jedną stała tablica z napisem "No pressure here" ...

Są i sklepiki - niektóre ze zwykłą turystyczną sieczką...

...a niektóre z ciekawszymi rzeczami, jak tutaj - ogromny wybór pocztówek z nadrukami starych reklam, posegregowane tematycznie.

Chodzimy trochę po zaułkach, szukając przy okazji jakiejś możliwie najmniej komercyjnej tawerny (trudne w Chanii), w końcu lądujemy w wąskiej uliczce z widokiem na wieżę prawosławnej katedry, gdzie wcześniej zapalam tradycyjne świeczki w intencji.

Chleb, fresh orange juice, tiropitakia - greckie chrupiące pierożki, tym razem z serem, dakos - czerstwe grahamki z fetą, pomidorami i oliwą oraz tzatziki.

Znowu jesteśmy jedynymi gośćmi.

Robi się ciemno, wracamy uroczymi, rozświetlonymi uliczkami w stronę portu. I rzeczywiście, tego nie da się opisać, ani nie oddadzą tego zdjęcia - w wielu miejscach jeszcze nie byłam, ale klimat panujący w ten letni wieczór na starym mieście w Chanii jest na pewno niepowtarzalny.



Trochę błądzimy, usiłując wrócić do dworca autobusowego, ale Grecy są naprawdę bardzo pomocni. Potwornie zatłoczonym autobusem (Skandynawowie) wracamy do Agia Marina.